#24

საშინლად დაგვიანებული პოსტი, ანუ ჩემი 24-ე დაბადებისდღე ან თუნდაც მარტივად - #ესეცრომარდამავიწყდეს.

ახლა შევამჩნიე რომ რაც ბლოგი მაქვს 2 დაბ.დღის პოსტი არ დამიწერია, ერთი როცა 24-ის გავხდი და ერთი როცა 21-ის.

როცა 21ის გავხდი მაშინ ალბათ იმდენად დაკავებული ვიყავი ბედნიერებით რომ დასაწერად არ მეცალა, წელს კიდე ისეთ ბევრ საქმეში ვიყავი, იმდენი საფიქრალი მქონდა, რომ არც გამხსენებია სავარაუდოდ (თუმცა დარწმუნებული ვიყავი დავწერე).
ამისთვის კიდე უამრავი მიზეზი მქონდა, ჩემი მაგისტრატურის თემებიდან დაწყებული, ვიზის პასუხებით დამთავრებული. მიუხედავად იმისა რომ უკარგესი დაბადებისდღე მქონდა და მიუხედავად იმისა რომ ჩემმა გერმანელმა ოჯახმა, ბევრი ნერვების შლის მიუხედავად, უკარგესი დაბადებისდღე გადამიხადა.


ეწ. ფესტი ეზოში იყო, საჭმელად რაკლეტი გვქონდა(უგემრიელესობაა დაგუგლეთ ვინც არ იცით) ირამ გულის ფორმის ნამცხვარიც კი გამომიცხო, სანთლები რომ ჩამექრო. სტუმრად 35 კაცი მყავდა და ყველა მაგიდაზე მზესუმზირის დიდი თაიგული იდგა მათ შორის ზოგი ჩემი მეგობარი იყო, ზოგი კიდევ ჩემი გერმანეული ოჯახისწევრი

.

ვაიჰ, ორსაათნახევარიც...
სამსახურში ვარ,

საშინლად მეძინა, მაგრამ მარტივად ავდექი - ვნერვიულობდი ღამეც.

მაგიდაზე ყვავილები დამახვედრეს - წვიმს...

თინას რეისი გადაიდო - ველოდები.

#მერერა?!

Leos have a hard time saying goodbye...

ხოდა ხვალ მიწევს აქაურობასთან გამომშვიდობება, ხოდა მართლა ეგრეა რაც ზემოთ წერია, ხოდა ძალიანაც მიხარია რომ მივდივარ, ხო არც ჩემს ყველა თანამშრომელზე ვგიჟდები ისე, რომ ნახვამდის თქმა ასე მიჭირდეს.

მაგრამ ძნელია, მაინც ძალიან ძნელია, ვერ ვიტან დამშვიდობებებს, მართლა არ მიყვარს, მასევდიენებს, მიუხედევად იმისა რომ ძალიან მიხარია რომ ვბრუნდები და როგორც ჩანს ეს დეკემბერი საინტერესო იქნება, თბილისამდე კიდევ 22 დღეა დარჩენილი.

და საერთოდაც დამღალა ამ ციგანი ბავშვივით ჩმოდნებით წოწიალმა და ქალაქიდან ქალაქში გადასახლებამ, არვიცი მართლა ესე დავიღალე ამითი თუ ახლა ხასიათის ბრალია...

ხოდა მივდივარ ხვალ, უკვე ჩემს სახლად შეგუებულ სახლს ვტოვებ, დავემშვიდობები თანამშრომლებს, რომლებთან ერთადაც გუშინ უკვე გადავიღე ე.წ გამოსამშვიდობებელი ფოტო პოლაროიდით, ჩავალაგებ ბოლომდე ჩემოდანს, ჩალაგებისას ჩემთვის ვიწუწუნებ და გავბრაზდები ყოველთვის ბოლო დღემდე რატო ვდებ ჩემოდნის ჩალაგებას, ბოლოჯერ წავალ ამ სამსახურში, ვეცდები, ბოლო დღისდა მიუხედავად, 9-ის ნახევარზე გვიან არ მივიდე, მერე გამოვიხურავ კარს და ჩემი ცხოვრების კიდევ ერთ ეტაპს დავასრულებ.

რაღაცნაირად სევდიანია-ხოლმე დასასრულები, მითუმეტეს იმ ადგილას ერთი საყვარელი ადგილი თუ მაინც გაქვს და ერთი ადამიანი თუ მაინც გყავს რომელიც შენს მიმართ ძალიან კეთილგანწყობილია და უყვარხარ.

#მე

აქაური სახლის დატოვებამდე ერთ კვირაზე ცოტა ნაკლები რჩება, რაღაცნაირად გული მწყდება, თან ძალიან მიხარია. აქ ჩემი სახელი ყველამ იცის, მე კიდე 2 თვის მერეც კი არ შემიძლია ჩემი ყველა თანამშრომლის სახელი ზუსტად ვთქვა, ვერ მოვიშორე ეგ რომ შემიძლია 'ევრისტიკული რეპრეზენტატულობა' ფსიქოლოგიის პირველივე ლექციის  დაწყებისწამს დავიმახსოვრო და ლექტორის სახელის დამახსოვრებას კიდე ნახევარი სემესტრი მოვუნდე.

ეგეთი ვარ და რაგავაკეთო?! არვიცი რატო, მართლა არ ვაკეთებ სპეციალურად, პირიქით მინდა ხოლმე დამახსოვრება, მარა მერე სადღაც 5 წუთში თავისით თავიდან ფრინდება. თუმცა აქ ხანდახან სახელის დაძახების მაგივრად ერთი გულიანი ღიმილიც ჭრის ხოლმე, ამიტომაც დიდი უხერხულობა ამ ჩემი უაზრობის გამო აქ ნამდვილად არ შემქმნია.

ადამაიანებს უფრო შეგრძნებებით ვიმახსოვრებხოლმე, გულიანად გაიღიმეს თუ არა, ან მადლობის მერე არაფრის-ს როგორ მეუბნებიან, მე ის ადამიანი ვარ ვისაც გულწრფელი მადლობის გადახდა და სხვა ადამიანებისთვის გულწრფელი კომპლიმენტების თქმა საოცრად უყვარს.

საერთოდაც მგონია, რომ როცა ადამიანში რაღაც ძალიან მოგწონს უნდა ადგე და უთხრა, აუცილებლად უნდა უთხრა, ყველანაირი შეყოვნების და ქვეტექსტების გარეშე,

#არდაიძინო

გამარჯობა დღიურო,

დღეს 4შაბათია, მაგრამ 3შაბათი მგონია, იმიტომ რომ ორშაბათს შვებულება მქონდა დაწერილი, ნიკო იყო ჩემთან ჩემი უახლოესი მეგობარი, ჰანოვერი არ გვეყო და ამსტერდამშიც ვიყავით 2 დღე.


ძალიან მოეწონა ნიკოსაც ამსტერდამი, შეუყვარდა კიდეც მგონი, როგორც მე შემიყვარდა გაზაფხულზე,პირველივე ნახვისას. მართლა საოცარი ქალაქია, ულამაზესია, გასაკვირია მაგრამ მშვიდიცაა, კარგი ჰაერია, სიმპატიური და ლამაზად ჩაცმული, ველოსიპედზე შემომსხდარი ხალხით, 'მესტნებს' და ტურისტებს ერთმანეთისგან წამში არჩევ მოკლედ რო გითხრათ.

მუცლის ტკივილი ხელს მიშლის წერაში, გუშინ 2 წამალი დავლიე, მაგრამ ვერ გავიყუჩე ვერაფრით, ბოლოდ 9 საათზე სერიალის ყურებისას ჩამეძინა, ეგეთი როდის მოხდა ბოლოს არ მახსოვს, ალბათ გადავიღალე ძალიან, -7 გრადუსი იყო გუშინ დილად, ამინდს რომ დავხედე ლამის გული გამისკდა. დღესაც ძლივს ავდექი, არვიცი რა მჭირს, არ ვარ არადა საერთოდ ზარმაცი. მართლა.

ალბათ ის მჭირს რომ წლები არ მეძინა წესიერად, იმიტო არა რო უძილობა მაწუხებდა, უბრალოდ ძილში დროის დაკარგვა მენანებოდა, ახლაც მენანება, მარა მაშინ ვქაჩავდი 3 საათის ნამძინარებზე ყველაფრის მაგრად კეთებას, ახლა ვეღარ, მთელმა 24-მა წელმა ალბათ მაინც თავისი ქნა ))))

ბლოგზე თემა შევცვალე, მიხარია, არვიცი რატომ. სამსახურში თან საგიჟეა და თანაც სიმშვიდე,

#რაცუნდამეთქვა

20 წლის რომ ვიყავი, კი ნამდვილად 20 წლის, საიუველირო კომპანიაში რომელიც აბაშიძეზე მდებარეობდა დირექტორად დამნიშნეს, ხო, დირექტორად, მეც ეგეთივე გაკვირვებული ვიყავი როგორიც ყველა ნორმალური ადამიანი რომელიც შეიძლება 20 წლის ასაკში ამ თანამდებობაზე მოხვდეს.

მოკლედ, რაში იყოსაქმე,

ჩემს წინ ვინც იყო დირექტრისა იმან რაღაცები იმაქინაცია, მე რო მივედი პიარის ვაკანსიაზე(იდეაში) მაშინ უშვებდნენ უკვე, ხოდა მე მითხრეს რომ გასწავლით ჩვენ საქმეს და ხო არ იქნებიო?, კი რატომაც არა-მეთქი გავიფიქრე და დავთანხმდი, მარა მერე როგავაცნობიერე რაღაცნაირად შემეშინდა, მაგრამ პატარა რო ხარ ვერ აცნობიერებ ეგეთ რაღაცებს, ახლა იმაზე ვფიქრობ აქ რომ PR-ში სადმე სრულგანაკვეთზე ამიყვანონ როგორ შევძლებ-მეთქი.

მოვიწყინე ეხა უცებ ძალიან და წერაც აღარ მინდა, რა უბედურება მემართება-ხოლმე, მარა საშინელი ამინდია და დღეს ჩამეძინა. საათს რო დავხედე 9ისნახევარი იყო და კინაღამ მოვკვდი (ვინ არ იცით მაგ დროს უკვე სამსახურშივარ-ხოლმე)

რატომ?!

ვინ თხოვა ამ თოვლს რომ 8 ნოემბერს მოდიო?!

ძალიან არ მინდოდა, ისედაც ცუდად მეძინა და ვერ ავდექი და ისეთ ცუდ ხასიათზე ვარ ტირილს დავიწყებ ეხა. 

წამიყვანეთ, სახლში მინდა :( 

კიწი 

#ციფრები

არ მიყვარს ადამიანები, რომლებიც ძალიანსწრაფად ამოწურავენ-ხოლმე საკუთარ თავებს, შორიდან ძალიან საიტერესოები ჩანან, მერე მიხვალ ახლოს და... ისეთ წიგნებს მაგონებენ ყდა და აღწერა რომ აქვთ მაგარი(თუმცა მე ყიდვისას წიგნის აღწერებს არასოდეს ვკითხულობ და არცთრეილერებს ვუყურებხოლმე კინოში წასვლამდე) და აი მერე, 2-3 თავის მერე რო აღარაფერს გვანან, კიარადა ძალიან ემსგავსებიან ერთმანეთს. რაღაცნაირად მოსაწყენიახოლმე, არვიცი ახლა რამ გამახსენა, მაგრამ ასეა...

დღეს 26 ოქტომბერია, 10:22, როგორც ყოველთვის, დღესაც 08:20-ზე სამსახურში ვიყავი, წინა კვირა 08:00-ზე მოვიდოი პატიოსნად :)))) არვიცი რა მჭირდა, მაგრამ ზუსტად 1 კვირა 07:06-ზე მეღვიძებოდა, არც იქეთ, არც აქეთ, ზუსტად 07:06-ზე, ხოდა სხვა რა გზა იყო, მივდიოდი ადრე. 

რა დებილობაა, ჩემი ისედაც არცთუდიდი ხელფასიდან რაღაც სისულელეებს მაჭრიან, მაგ. გერმანიის საპენსიო ფონდის ფულს, რომელსაც დიდი ალბათობით ვერასოდეს მივიღებ, რადგან ცხოვრებას და მითუმეტეს დაბერებას ნამდვილად არ ვაპირებ გერმანიაში. 

#ფანჯრისაქეთ

წეღან ხელოვნურ სუნთქვას ვუყურებდი და ერთი პერსონაჟი ეუბნება მეორეს მიდი ეხა რო ატირე ის ქალი წადი და ბოდიში მოუხადეო!

მერე გამეფიქრა რო მე ვინც მატირებს ბოდიშს არასოდეს არ მიხდის! და რაღაცნაირად ძალიან სევდიანი იყო მაგისი გაფიქრება...  მაგრამ მერე ვიფიქრე რო ვერ ხედავენ, თუმცა ხო შესაძლებელია ადამიანები უბრალოდ თავისით ხვდებოდნენ რაღაცებს?!.. 

მაგრამ როგორც მურაკამი თავის წიგნში წერდა "საკუთარი თავი არასოდეს შეიცოდო ვატანაბე, თავი მხოლოდ ლაჩრებს ეცოდებათ-ო" ხოდა მე მაგითი ვიმხნევებ თავს ყოველთვის როცა დავაპირებ ჩემს თავზე რაღაც მხრივ ვიფიქრო რო "აი საწყალი მე!"

ხოდა რაც ეგ წავიკითხე სულ მჯერა რო ეგრეა, რაღაცნაირად! რა მაქვს საკუთარი თავის შესაცოდი?! 

კარგად ვარ, ჩემი საყვარელი ადამიანები ცოცხლები და ჯანმრთელები არიან, ბედნიერიც ვარ, შეიძლება რაღაცები არ ხდება ისე მე როგორც მინდა, მაგრამ დასაწუწუნებელიც ბევრი არაფერი მაქვს... 

პ.ს ხანდახან ერთი გულიანი ტირილი შველის ბევრ რამეს, მაგრამ დღეს ვერა, მაგრად წვიმს და მაგისი დრო არაა! :) 

წავედი ახლა, იქნებ დამეძინოს, მომავალ წაკითხვამდე, 

კიწი 

#სამსახურშიდაწერილიამბები #მეძინება

ჩემი შეფის ოთახის კარი ყოველთვის ღიაა, ეტყობა სადღაც წაიკითხა რომ კარგი ბოსები ეგრე იქცევიანო. არვიცი რატომ, მაგრამ ისეთი ტიპია(30 წლისაა და უკვე მარკეტინგის უდიდესი დეპარტამენტის შეფია) მაგის ოთახის კარს რომ ვუყურებ ეგრე მგონია.  კიდევ ნამცხვრები მოაქვსხოლმე სამსახურში და ჩვენთვის სალათის ფოთლები დედამისის ბოსტნიდან. 

მეძინება! მარათლა ძალუან, გუშინ ღამის 4 საათამდე ვერ დავიძინე, უკანასკნელი სიბრძნის კბილი ამომდის და გამაწამა ისე მტკიოდა. ბოლოს წამალი დავლიე და ჩამეძინა, ოღონდ წამალი არ დამალევინო არადა... მაღვიძარა 07:36-ზე მქონდა დაყენებული. ვიფიქრე 8-ზე სამსახურში ვიქნები-მეთქი, ეს გერმანელები თუ მოდიან 7-ზე მე რა?! ზუსტად ამ ლოგიკით, 9ის ნახევარზე რო მოვდივარ-ხოლმე მიყურებენ დიდი თვალებით. სასაილოები არიან, მერე ზუსტად 10 წუთში მომიწია გამზადება, ოღონდ მართლა 10 წუთში. 

აქ, ჩვენთან ცივა, 4 გრაუსი იყო გუშინწინ ღამე, მაგრამ ეს აქ ამდროს არავის უკვირს - ვუთხარი თბილისში ახლა 25 გრადუსია-მეთქი, ისევ დიდი თვალებით მიყურებდნენ, მაგრამ ზამთარში ხომ "ნამდვილი" სიცივეგაქვთო?! კი-მეთქი, მერე მოვუყევი როგორი კარგი ქვეყანა გვაქვს (რომ არ ვუვლით და ერთმანეთზე სულ ვჭორაობთ ეგ არ მითქვამს, თუმცა ჭორაობა აქ რომ იციან ეგეთი უნდა), მოვუყევი, რომ

#მარტივიკითხვები

ყველაზე მეტად მეზიზღება ჩემი მეგობრები რო ცუდ ხასიათზე არიან, აი ვერ ვიტან, მართლა, უზომოდ მოქმედებს, იმაზე მეტად მოქმედებს ჩემზე ვიდრე ახალგაღვიძებულზე მზისარდანახვა და ვინც კაგად მიცნობს იცის ჩემთვის მზიანი ამინდი რასაც ნიშნავს.

თუმცა რაღაცნაირად მაგასაც მივეჩვიე, ჩამოფარებული მუქი ჟალუზის თუ ფარდის გადამკიდე... 

ამას კი ვერ ვეჩვევი, არ ვიცი როგორ შეიძლება სხვისი ცუდი ხასიათი ადამიან ესე გაწუხებდეს.

მახსოვს აბრაამი(რომელის ჩემი ფრანგი მეგობარია, ენის კურსებზე ვიყავით ერთად) ერთხელ რაღაცნაირად ცუდად იყო, აი რო გრძნობ უბრალოდ რო რაღაცნაირად ვერაა ადამიანი, თან ეგეთ დროს 700 რამის კითხვა არ მიყვარსხოლმეზ ისედაც მგონია ხანდახან რომ

მილიარდ კითხვას ვსვამ, მერე კიდე ზოგი მეუბნება რა ცოტას ლაპარაკობო და მეცინებახოლმრ

გულში, რო შეიძლება რამდენსაც მე ვლაპარაკობ მაგას ვინმესთვის ცოტა ლაპარაკი ერქვას. 

ხოდა არვიცი, ესე შემომაწვებახოლმე სხვისი სევდის სევდა. 

რა საინტერესოა ნეტა სხვა ჩემს მეგობრებსაც თუ აქვთ ეგეთი განცდა ჩემს მიმართ? 

მგონია ორს, ან ჰა ჰა მაქსიმუმ ოთხს. 

მარა ჩვეულებრივი ამბავია, იმიტომ

არ მიკითხავს რომ მიმაჩნია რომ უნდა ჰქონდეთ. 

უბრალოდ დამაინტერესა, მარა არის-ხოლმე, რაღაცნაირად, ჩვენს ცხოვრებაში პასუხგაუცემელი საინტერესო კითხვები,

#საზღვრებსიქით

“I am going to make everything around me beautiful - that will be my life.”

დღეს 6 ოქტომბერია, სამსახურში nვარ და საქმე აღარ მაქვს, არა, კი მაქვს, მაგრამ სამუშაო დღის დამთავრებამდე 40 წუთით ადრე რომ უნდა გააკეთო ეგეთი არა. 

6 ოქტომბერია, ხო, უკვე ოქტომბერია და გერმანიაში ვარ, 3 თვით, პრაქტიკაზე PR-ის და მარკეტინგის დპარტამენტში, სიმართლე რომ ითქვას ვერც კი ვიოცნებებდი... :) მაგრამ დღეს იმხელა ოცნებას შევეჭიდე...:) რომელზე ოცნებასაც ვერ ვბედავ ჯერ, მერე ვნახოთ... 

საერთოდ იცი რაარის ცუდი?! რაც ბლოგზე წინასწარ დავწერებარაფერი აღარ ამიხდა, არ მინდა რომ მჯეროდეს, მართლა არ მინდა! ძალიან თან! (ახლა ფურცელზე ვწერ და იმდენი ხანია აღარ დამიწერია ხელი მტკივა) 

ხოდა დღეიდან აღარ მჯერა მაგის, პატარა გოგო მელანია უნდა ჩამლვიდეს ჩემთან, ახლა ვგეგმავთ, ხოდა ჩამოვა, აუცილებლად ჩამოვა, მიუხედავად იმისა რომ ჩემს დღიურში წინასწარ ჩავწერე და ამის მერე ყველაფერი ამიხდება რასაც აქ დავწერ! 

რაღაცნაირად ვერ ჩამოვყალიბდი ვეგუები თუ არა აქ ცხოვრებას, ამ ჩემს პატარა სახლუკაში თავს უცხოდ ვგრძნობხოლმე. როტენბურგში ვიყავი (სადაც შარშან ვცხოვრობდი), იქ კარგი იყო, ჩემი მეგობრებიც ვნახე და ქართულ-ფრანგულ-რუსული მშვენიერი საღამო გამოგვივიდა, გერმანულად :))) Tübingen-ში, Ribingurumu-ში ვიყავით (რომელიც იაპონურად Leaving-room-ს ნიშნავს) , ხო, 4 წელი ვსწავლობდი სკოლაში იაპონურს მაგრამ ბევრი აღარაფერი ვიცი, კიარადა აღარაფერი მახსოვს. 

40 წუთი დარჩა სამუშაო დღის დასასრულამდე, არ მიყვარს ესეთი დღეები, მუშაობის ბოლო საათებს რომ ვითვლი-ხოლმე და ისე მადლიბელი ვარ რომ ესეთი დღეები იშვიათობაა ჩემს ცხოვრებაში - hoffe bleibt so. 

ანუ ჯერ კიდევ თბილისში დაწერილი ბლოგი.

შეიძლება ითქვას რომ კარგი ცხოვრება მაქვს, მეგობრებიც კარგი მყავს, დახურულ ჩვენებებზეც დავდივარ და ბევრსაც ვმოგზაურობ, მართალია ბოლო პუნქტი საკმაოდ წვალების ხარჯზე, მაგრამ აბა ისე როგორ? არც ჯანმრთელობას აღარ ვუჩივი დიდად, მითუმეტეს რაც ვიზის ამბები მოვაგვარე, ვალერიანიც აღარ დამილევია. 

ვერ ვიტყვი რომ ბედნიერი არ ვარ, მაგრამ იმის თქმაც არაა იოლი რო უბედნიერესი ვარ. კარგი იყო ადრე, იდიოტობებითაც კი შემეძლო ბედნიერი ვყოფილიყავი, ეხა კიდე ვცდილობ ეგ ვისწავლო.

ზეგ მივდივარ, ზეგ, რა მალე! ეხა მარშუტკიდან ვწერ და აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ მატარებლიდან წერა ბევრად კომფორტულია, ამერყა თავი ))

ხოდა რას ვამბობდი? ზეგ მივდივარ მეთქი, ისე მივდივარ რომ ბევრი კარგი მეგობრის ნახვა ვერ მოვასწარი. მარა თავს იმითი ვიმშვიდებ, რომ მხოლოდ სამ თვიანი ახალი ცხოვრებ იწყება, თან მიხარია 3 თვე რო წავალ მარტო, თან მაგუსტრატურაზეც მწყდება გული... 

ხოდა მოკლედ ესე, საცობები რატოა სულ რატო?! თავი ძაან ამტკივდა თორე დავწერდი კიდე.

გკოცნით 

კიწი 

არა-ჩვეულებრივი საგიჟეთი

არა ეხა კი ჩამოვედი მაგრამ ვერ დავმშვიდდი, ყველაფერი ჩემს წონააღმდეგაა მართლა! არაფრისთვის დრო არ მაქვს, არც საკუთარი თავისთვის, ეხაც სალონში ვზივარ ვიკეთებ თმას, მეჯვარე ვარ ცხოვრებაში პირველად და მიხარია, პროსტა ჩემი კაბა ძაან არ მომწონს და იმედია კოშმარი არ ვიქნები, სტილისტი ისე მაწიწკნის თმას ვიტირებ ეხა. 

მოხდეს რამე კარგი რა, როგორც ჩემი 1 ფბ ფრიენდი იტყოდა, მოხდეს რამე გრანდიოზული!!

გზა თბილისისაკენ ანუ სევდანარევი სიხარული

ვდგავარ ჩემთვის თვითმფრინავის ტრაპთან, არსად არ მეჩქარება, დიდი რიგია, ხალხი ზემოთაა, ერთმანეთს აწვებიან, მე კიდე ვდგავარ და ვიყურები, ისეთი დაღლილი ვარ ემოციებისგან რო სურათის გადაღების თავიც არ მაქვს. 

ვუყურებ თვითმფრინავების მწკრივს და ვფიქრობ ცხოვრებაზე რომელიც უკან, გერმანიაში მოვიტოვე. 

  

11 თვე გავიდა, ზუსტად 11 თვე, რაც გადავსახლდი და მერე ისევ გადმოვსახლდი თბილისში, თუმცა ჯერ თვითმფრინავში ვარ, მაქედან ვწერ, 1 საათი დავაგვიანეთ და კიდევ ნერვები ამიშალეს მთელი დღე თურქებმა, გიტარა დამატივებინეს, მაგრამ მაგაზე სხვა დროს, ან საერთოდაც არა.

ვიდექი და ვფიქრობდი რო 11 თვეს შეუძლია ყველაფერი შეცვალოს, თან არაფერი. სტრანნი შეგრძნებები მქონდა, ეგრე არ მქონდა წარმოდგენილი უკან დაბრუნება.

ზუსტად ვიცი რომ ჩემი გერმანული ოჯახი დამაკლდება, შეიძლება ძალიანაც დამაკლდნენ, ან ცოტათი ძალიან. 

რატომღაც გამიქრა წერის სურვილი, არ მჯერა სახლში რომ მივდივარ, მიხარია, მაგრამ ეს სიხარული რაღაცნაირად სევდანარევია, სევდანარევი სიხარული ბედნიერების ნაწილაკებით, რომელიც არ გაძლევს საშუალებას ბოლომდე აღიქვა შენს გარშემო რა ხდება. 

კიდევ კარგი ფრენის არ მეშინია, ფრენა მიყვარს, მარა უცებ ეხა ვიფიქრე რომ მოვკვდე-მეთქი, მოვკვდე რა სიტყვაა, გარდავიცვალო,' მარა არა, ადრეა ჯერ :) 

ხოდა ესე, ველოდები ეხა ყავას როდის დაგვალევინებენ, ან ჩაის ან ვისკის(რომელიც არ მიყვარს) 

სევდიანია დასასრულები, მარა არც ისე სევდიანი როგორც დასრულებამდე გვეჩვენებახოლმე.

ყველაფერი კარგია, ამად ღირდა, ყველაფრის დატოვებად და საკუთარი თავის საძებნელად წასვლად. 

ვეღარ დავამთავრე წერა თვითმფრინავში, ღამის 4 ხდება, 4ს აკლია 15 წუთი და ვხვდები რომ მეორედ კიდევ ამდენი ხნით წასვლა აღარ მინდა, ჩემი შესაძლო წასვლა უკვე მთრგუნავს... 

სევდა

სევდა შემომერევა ხოლმე, რაღაცნაირად.

ქართული შრიფტი კიდევ ვერ დავაყენე ამ ჯაბახანა ლეპტოპზე და ისევ გუგლ-თრანსლეითში მიწევს წერა.

ხოდა ესე რაღაცნაირად სევდა შემომეპარებახოლმე, შორს ყოფნის სევდა, ახლოს არყოფნის სევდა, მონატრების სევდა, უნახავი მეგობრების სევდა, თბილისის ქუჩებში არ სეირნობის სევდა. არადა თითქოს ყველაფერი ნორმალურადაა, უფროსწორად ვიტყოდი რომ ჩვეულებრივად. ყველაზე მეტად ეგ "ჩვეულებრივად" არ მიყვარს, არც იქითაა არც აქეთ, აი არის თავისთვის ჩვეულებრივად, ეგეც რაღაცნაირი სიტყვაა...

აქ გაზაფხულია, ანდაც ზამთარი. გააჩნია ცივ გაზაფხულს მოვიაზრებთ თუ თბილ ზამთარს. დღეს 14 ივლისია, 14 ივლისი, ზუსტად შუა ზაფხული და ჩემთან 13 გრადუსია, მოსაწყენია ეს ყველაფერიც, აუზზე ვერ წასულა ადამიანი, ზაგარი ვერ მიუღია, რა წესია?! :)

იმედია ოდესმე მომატებულ 750 კილოსაც დავიკლებ, ვერ ვხვდები როგორ შეიძლება  ცოტას ჭამდე და მაინც არ იკლებდე. აქ ცუდი წყალია და ძალიან კარგი ჰაერი. ჩვენთან პირიქითაა ძალიან კარგი წყალია და ძალიან ცუდი ჰაერი, მაგრამ ყველაფერი კარგი ერთად ალბათ ძნელია.

წეღან ჩემი ფბ მეგობარი, თავის მეგობარს დაბადების დღეს ულოცავდა დიდი ტექსტით და ბოლოს მიაწერა "გილოცავ , ვერაფერს გისურვებ, არ გეწყინოს, უკვე დიდი გოგო ხარ და უნდა მიხვდე, რომ სხვისი სურვილი უძლურია შენი მონდომების გარეშე, ჰოდა მონდომებას გისურვებ მარტო  "

ხოდა მეც მონდომებას ვისურვებ, ძალიან კარგი სურვილია ალბათ, ძალიან ძალიან, მონდომებას ვუსურვებ ყველა იმ ხალხს ვინც მე ძალიან მიყვარს!

სადღაც გულის სიღრმეში, აი სადღაც სადღაც, მაინც ძალიან მჯერა, რომ თუ ძალიან მოინდომებ, აუცილებლად ახდება!!

I'm OK, I'm Alive

მართლა ახლა შევხედე რო 28 მარტის მერე არაფერი დამიწერია...

ხოდა დღეს 17 ივნისია, ან 18, არ ვიცი ზუსტად და შემოწმებაც მეზარება.
2 დღეა სახლში ვარ, გუშინ სიცხე მქონდა - დღეს არამიშავს.
საკუთარი თავისთვის მოვიგდე დრო და Kung Fu Junkie-ს ვუსმენ. წეღან გააზიარა ჩემმა მეგობარმა სიმღერა რომელიც არ ვიცოდი.
თუ მკითხავთ საქმეები როგორ არისო, ვიტყვი რომ არ ვიცი, მოლოდინის რეჟიმიდან გამოსვლა არ მიწერია ბოლო პერიოდი :) მარა ისე დავიღალე რო იუმორის გარეშე ვეღარ ვუყურებ ამ ყველაფერს, ან ესე უნდა შემეხედა და ან გავგიჟებულიყავი, თუმცა გაუგიჟებლობას არც ისე ვუჩივი...

ხოდა ზაფხულის პირველი თვის მეორე ნახევარია, მაგრამ აქ ისევ წვიმს ისევ 14 გრადუსია და ვერ გაიგებ ვაფშე ამ ამინდებს ჩვენგან რა უნდათ, თბილისშიც წვიმდა...

მარა თბილა უკვეო, მითხრეს.

რა მოხდა კიდე მნიშვნელოვანი?! ა ჩემი დაქლის მეჯვარე ვარ სექტემბერში და კიდევ ამსტერდამში ვიყავი მაისში, ამსტერდამი არის წარმოუდგენლად კარგი, აი საოცრებაა! მართლა, არა იმიტომ რომ თავისუფლების სუნი დგას, ნუ რაღაცა დოზით ალბათ მაგიტომაც, მაგრამ ქალაქი არის საოცრად ლამაზი, საოცრად მოწესრიგებული და საოცრად სიმპაწიური ველოსიპედზე შემომჯდარი ბიჭებით, გოგოებს ძალიან კარგად ეცვათ ყველას მაგრამ ვიდზე დიდად ვერ იყვნენ, როგორც ჩემი "გასთ-დედა" ამბობს დაუთოვებული სასტავიაო!)) თავი პავილიონშI მეგონა, ამსტერდამზე ალბათ უსასრულოდ შემიძლია ვილაპარაკო, მაგრამ სხვადროს იყოს...

ცხვირს რა სიხშირით ვიწმენდ ვერ აგიღწერთ, თან ხვალ მარიამის დაბ.დღეა და მინდა კარგად გამოვშუშდე მაქამდე, ნუ ვეცდები მაინც...

ეს Kung Fu Junkie უკვე მეასედ ჩავრთე, აღარ მინდა :))) 

რამდენი ხანია ჩემი თავისთვის ესე წყნარად დრო აღარ მქონია, მაინცდამაინც ცუდად უნდა გახდე ადამიანი ალბათ!:)))

წავედი ეხა, გამოვკეთდები იმედია.

მომავალწაკითხვამდე.

კიწი

ესეც თქვენ ^^

წა-ვე-დით ბერლინში (არადა უკვე წამოვედით) 🌟

რაც გერმანიაში ვარ ესე კარგად არც ერთ ტრიპში არ დამისვენია, ახლაც მატარებელში ვზივარ ბერლინი-შტუტგარტის მიმართულებით, მიყვარს მატარებლიდან წერა რაღაცნაირი გარემოა, წინ სტარბაქსის ჭიქა მიდევს რომელიც რუსამ მაჩუქა და ცხელი ყავით მოვახერხე უკვე ორჯერ პირის დაწვა, ჯერ 7-ის ნახევატია სახლში ღამის პირველზე ვიქნები, ასე რომ დიდი გზა მაქვს. 

გოგოები მეკითხებოდნენ როგორი ქალაქია ბერლინიო?! მე კიდე ვუთხარი დეხის ჩადგმისთანავე ნერვები რო დაგიმშვიდდება ეგეთი მეთქი. არადა მოლოდინი ისეთი მქონდა, მეგონა არ მომეწონებოდა საერთოდ, აი ისეთი ქალაქია სულ რომ ნდა იქექო, საინტერესო ადამიანივითაა, გარედან ნაცრიფერი კედლები, გრაფიტები და კონტრასტული შენობებით, რომლებიც რბილად რომ ვთქვათ დიდად ა უხდებიან ერთმანეთს. მგონია ხანდახან ქართულად აზრის გადაბმა მავიწყდებამეთქი, და ნერვები მეშლება. კარგია აქ, მატარებელშიც კარგია, ჩქაროსნული მატარებლით მივდივარ რომელიც დაახლოებით 300 კმ-ით მიდის საათში. საოცარი ამინდი დავტოვე, არ მინდოდა უკან წამოსვლა, თან რომ

მახსენდება რამდენი საქმე მაქვს! მაგრამ საქმის გარეშე აბა როგორ?! ეგაა რო გვაძლევს მოძრაობის ძალას. მოკლედ კარგი ქალაქია ბერლინი :) ისეთი რომ სურვილს გაგიჩენს კიდევ თუნდაც 1 კვირა იარო და შიგნიდან უჩხიკინო, ათვალიერო, გზაში 2 საათი გაატარო, ტრემზე დააგვიანო და ფეხით წახვუდე ყინვაში სალში, კი კარგი ქალაქია ბერლინი და ნამდვილად არ მეგონა ქასვლამდე ამდენს თუ დავწერდი მასზე. რაღაც ახალი ეტაპი იწყება ასე მგონია, თავისი სითბოებიანად, რაც ყველაზე მეტად მახარებს, მთელი ზამთარი გაზაფხულზე ფიქრით გადავიტანე და იმედია დადგა აქაც უკვე სწორი გაზაფხული. 

წავედი ახლა რამე ფილმს ჩავრთავ მივლაუნჯდები. 

კეთილი მგზავრობა მე და ბედნიერებები ჩვენ.

გკოცნით

მომავალ წაკითხვამდე, 

კიწი 

თბილი.სი

ახლა ყველაზე მეტად ის მინდა რომ დღეში 48 საათი იყოს... 🙏🏻 

გერმანიამდე დარჩა 3 დღე 😭 

ძალიან ცოტა ... :| 

მე ჩემი თბილისი მინდა და ჩემი მეგობრები და ჩემი ოჯახისწევრები!! 

დებილი მანძილი.

აქ უფრო კარგია... 

aime moi ou quitte moi.

23 წლის ასაკში ჩემი პირველი ტატუც გავიკეთე, 23, 23, 23 საერთოდ ვერ აღვიქვამ 23 წლის თუ ვარ, თავი სულ 17ის მგონია და რაგავაკეთო :) arctic monkey-ს რაღაც ახალი სიმღერა გამოუშვია და ვუმენ თან, ისე როგორ იქნება ამათ კონცერტზე არ მოვხვდე?! მოვხვდები აუცილებლად თან.
ძალიან მეტკინა ტატუ, ალბათ ყველაზე მტკივნეული ადგილი ამოვარჩიე და მაგიტომ, ნეკნები, ისე გავმწარდი, ტკივილისგან არ მიტირია არასოდეს მემგონი, ნუ რაც გავიზარდე, ბავშვობაში მუხლების გადატყავებისას გულიანად ტირილს არ ვთვლი ახლა რათქმაუნდა. მალე თბილისში მივდივარ, მიხარია ძალიან და თან რაღაცნნაირად ვარ, მთელი 5 თვე სრულდება რაც არ ვყოფილვარ და არ ვიცი როგორი შეგრძნება იქნება, მაინტერესებს მერე რას ვიფიქრებ, თავს როგორ ვიგრძნობ, თუმცა 1 კვირა საკმარისი არამგონია იყოს ყოველივეს გასაანალიზებლად.
გუშინ მაიკიმ წამალი მომცა რაღაც, სულ დაღლილი ხარო გეტყობა სახეზე და დალიეო :)) მართლა მიშველა, არვიცი რაღაც ბოლო პერიოდი უენერგიოდ ვიყავი, ალბათ გადავიღალე კიდეც, მარა რას ვიზამთ, ახლა იმედია რამე კარგ ფილმს ჩავრთავ და დავისვენებ, წავედი, მომავალ წაკითხვამდე
კიწი

vergiss das nicht!!

“ყველაფერი მეუბნება,რომ შესაძლოა შეცდომა დავუშვა, მაგრამ შეცდომების დაშვება ჩემი ცხოვრების ნაწილია. რა სურს სამყაროს ჩემგან? სურს,რომ არ გავრისკო? დავბრუნდე იქ საიდანაც მოვედი,რადგან არ მეყო ძალა ცხოვრებისათვის “დიახ” მეთქვა?”

– 11 წუთი

გამარჯობა დღიურო!

გამარჯობა ბლოგო, 2106 წელო გამარჯობა, გამარჯობა მკითხველო :) იმედია წერა არ დამავიწყდა ამასობაში. თვითმფრინავი ახალ ქვეყანაში რომ დაჯდება პირველს რაცას ჩამოსლისას ვაკეთებ ქალაქს ან ქვეყანას ვესალმები... არვიცი რატომ, ეგრე მინდება, უკან ჩამკსვლისას იმდენად გადაღლილი ვიყავი ამჯერად რომ

არ მახსოვს. 13 საათი ლონდონის აეროპორტში მქონდა "პერესატკა" სავარაუდოდ გერმანას კიდევ ერთხელ მვესალმებოდი და ვეტყოდი ისევ ჩამოვედი-მეთქი. სექტემბრის მერე რომ დავფიქრდი თვითმფრინავში უფრო მეტჯერ ვიჯექი ვიდრე ტაქსიში, მიტომ კი არა რომ "აუუუ ბევრს დავფრინ'აავ" უბრალოდ იმიტომ რომ აქ ტაქსში ჩაჯდომის სანაცვლო დ (მაგ თანხის სანაცვლოდ), შეგიძლია თვითმრინავის ბილეთიიყიდო და უბრალოდ ბარსელონაში წახვიდე, ან მილანში, ან კანარებზე, ან ლონდონის აეროპორტში იყურყუტო 13 საათი... მოდი ამჯერად მარტო კარგზე! ასე ჯობს. 

რომ ჩამოვედი მივხვდი, რომ ჩემს ნახევრად ესპანელ და ნახევრად ფრანგ მეგობარს (რომელიც საკუთარი ენასავით საუბრობს გერმანულად), ისეთ თემაზე გაუჩერებლად ვეკამათებოდი, მსჯელობის დონეზე რა საკირველია, რომ 1 წამითაც არ შემიტანია ეჭვი რომ ეს ქართული არ იყო :)))) არადა ეგრე კარგადაც არ ვსაუბრობ მგონი, არვიცი... მერე მივხვდი რომ 4 თვე გავიდა რაც აქ ვცხოვრობ, მივხვდი რომ

რაც მეზიზღებოდა ის მემართება და სიტყვებს ვეძბ ხანდახან ქართულად საუბრისას და გერმანულა ვფიქობ, ცოდვა გამხელილი სობსო ამაზეა ნათქვამი. მივხვდი რომ ურთიერთობის დასრულებიდან ნახვარი წელი გავიდა, მივხვდი რომ სადაც არ უნდა ვიყო მაინც ალიან მომენატრება თბილისი და ჩცემი მეგობრები, კანარებზეც კი!! :) მივხვდი რომ ადამიანები დიდად არ განსხვავდებიან არად რთმანეთისგან და მინდა ისევ მჯეროდეს, რომ თუ გულით გინდა ნამდვილად მიაღწევ. მინდა მივხვდე ეს სიზარმაცე საიდან მვიდა?! მინდა მივხვდე რომ

5 თვეში გამოცდა მაქვს რომელსაც ვერ ჩავაფლავებ და დროა მეცადინებას კარგად მოვკიო ხელი.

ვხვდები რომ 1 თვის მერე ჩემი ცხოვრების ეს ეტაპი ორად გაიყოფა თბილისამდე და თბილისის მერე... მართალია სულ რაღაც 1 კირით მივდიარ მაგრამ მგონია დამეხმარება ვიგრძნო სამშობლოში დაბრუნების შეგრძნება, მგონია და ეგრეც იქნება კიდეც... 

გადაწყდა რომ კარგი ეტაპი იწყება, მაისში ამსტერამი მელის, მანამდე ვინ იცის კიდევ რა, თუ სურვული მექნება იქნებ ჩემი ვოიაჟის ამბები დაწვრილებიაც მოგიყვე, ჩემო დღიურო ... :) 

ახლა წავედი, აივანზე გავალ, მოვწევ. 

მომავალ წაკითხვამდე, კიწი ^^