მოკლედ, რაში იყოსაქმე,
ჩემს წინ ვინც იყო დირექტრისა იმან რაღაცები იმაქინაცია, მე რო მივედი პიარის ვაკანსიაზე(იდეაში) მაშინ უშვებდნენ უკვე, ხოდა მე მითხრეს რომ გასწავლით ჩვენ საქმეს და ხო არ იქნებიო?, კი რატომაც არა-მეთქი გავიფიქრე და დავთანხმდი, მარა მერე როგავაცნობიერე რაღაცნაირად შემეშინდა, მაგრამ პატარა რო ხარ ვერ აცნობიერებ ეგეთ რაღაცებს, ახლა იმაზე ვფიქრობ აქ რომ PR-ში სადმე სრულგანაკვეთზე ამიყვანონ როგორ შევძლებ-მეთქი.
მოვიწყინე ეხა უცებ ძალიან და წერაც აღარ მინდა, რა უბედურება მემართება-ხოლმე, მარა საშინელი ამინდია და დღეს ჩამეძინა. საათს რო დავხედე 9ისნახევარი იყო და კინაღამ მოვკვდი (ვინ არ იცით მაგ დროს უკვე სამსახურშივარ-ხოლმე)
ამ საშინელ ამინდში გაღვიძება არის კოშმარი, ცა ეხაც არაა გახსნილი და შაისეობაა აქ საერთოდაც, ერთისული მაქვს როდის წავალ აქედან ბერლინში, თუ სადაც მივდივარ არვიცი, არც სახლში არ მინდაამწამს, გაბრაზებული ვარ ყველაზე.
ხოდა მოკლედ მერე იყო ის რომ 3 წელი ვიმუშავე მანდ, ანუ ბოლომდე, სანამ შარშან გერმანიაში წამოვიდოდი. რათქმაუნდა 'ნებენჯობი' იყო და არც 24 საათი მიწევდა იქ ყოფნა, პირველ 4 თვეს თუ არ ჩავთვლით და კაია, ხო თავს ვაჯერებ ეხა რო სწავლადია ყველაფერი, მარა ისეთ ცუდხასიათზე დავდექი ეხა რო არვიცი.
მარა მთავარი რაც უნდა მეთქვა ეგ არ მითქვამს, მაგ დღეს მივედი სახლში, გადავშალე ჩემი კოსმოპოლიტენის კოლექციიდან ერთ-ერთიჟურნალი (რაებს ვაგროვებდი, რა დრო იყო), ხოდა მხვდება სტატია - 20 წლის დირექტორი? ეს ისაა როცა ყველაფერი შეგიძლია.
და ეს იყო ყველაზე გამამხნევებელი სტატია ჩემთვის რაც კი ოდესმე კოსმოპოლიტენში წამიკითხავს და ისედაც რაც კი ოდესმე წამეკითხა.
რაღაც არსებობს, რო ზუსტად მაგ დროს წავედი მამაჩემის სახლში, გადავშალე ზუსტად ეგ ნომერი, ზუსტად მაგ სტატიაზე და მერე მოდი და არდაიჯერო, რომ სამყარო თვითონაც ხშირად გვამხნევებს და ნიშნებსაც გვაძლევს რომ ყველაფერი კარგად იქნება და მე ამ ამბის დაბევრი სხვა ამბის გადამკიდე არ შემიძლია რომსამყაროს ენერგიის არ მჯეროდეს,
მოუსმინეთ ხოლმე,
კიწი
No comments:
Post a Comment