#ციფრები

არ მიყვარს ადამიანები, რომლებიც ძალიანსწრაფად ამოწურავენ-ხოლმე საკუთარ თავებს, შორიდან ძალიან საიტერესოები ჩანან, მერე მიხვალ ახლოს და... ისეთ წიგნებს მაგონებენ ყდა და აღწერა რომ აქვთ მაგარი(თუმცა მე ყიდვისას წიგნის აღწერებს არასოდეს ვკითხულობ და არცთრეილერებს ვუყურებხოლმე კინოში წასვლამდე) და აი მერე, 2-3 თავის მერე რო აღარაფერს გვანან, კიარადა ძალიან ემსგავსებიან ერთმანეთს. რაღაცნაირად მოსაწყენიახოლმე, არვიცი ახლა რამ გამახსენა, მაგრამ ასეა...

დღეს 26 ოქტომბერია, 10:22, როგორც ყოველთვის, დღესაც 08:20-ზე სამსახურში ვიყავი, წინა კვირა 08:00-ზე მოვიდოი პატიოსნად :)))) არვიცი რა მჭირდა, მაგრამ ზუსტად 1 კვირა 07:06-ზე მეღვიძებოდა, არც იქეთ, არც აქეთ, ზუსტად 07:06-ზე, ხოდა სხვა რა გზა იყო, მივდიოდი ადრე. 

რა დებილობაა, ჩემი ისედაც არცთუდიდი ხელფასიდან რაღაც სისულელეებს მაჭრიან, მაგ. გერმანიის საპენსიო ფონდის ფულს, რომელსაც დიდი ალბათობით ვერასოდეს მივიღებ, რადგან ცხოვრებას და მითუმეტეს დაბერებას ნამდვილად არ ვაპირებ გერმანიაში. 

#ფანჯრისაქეთ

წეღან ხელოვნურ სუნთქვას ვუყურებდი და ერთი პერსონაჟი ეუბნება მეორეს მიდი ეხა რო ატირე ის ქალი წადი და ბოდიში მოუხადეო!

მერე გამეფიქრა რო მე ვინც მატირებს ბოდიშს არასოდეს არ მიხდის! და რაღაცნაირად ძალიან სევდიანი იყო მაგისი გაფიქრება...  მაგრამ მერე ვიფიქრე რო ვერ ხედავენ, თუმცა ხო შესაძლებელია ადამიანები უბრალოდ თავისით ხვდებოდნენ რაღაცებს?!.. 

მაგრამ როგორც მურაკამი თავის წიგნში წერდა "საკუთარი თავი არასოდეს შეიცოდო ვატანაბე, თავი მხოლოდ ლაჩრებს ეცოდებათ-ო" ხოდა მე მაგითი ვიმხნევებ თავს ყოველთვის როცა დავაპირებ ჩემს თავზე რაღაც მხრივ ვიფიქრო რო "აი საწყალი მე!"

ხოდა რაც ეგ წავიკითხე სულ მჯერა რო ეგრეა, რაღაცნაირად! რა მაქვს საკუთარი თავის შესაცოდი?! 

კარგად ვარ, ჩემი საყვარელი ადამიანები ცოცხლები და ჯანმრთელები არიან, ბედნიერიც ვარ, შეიძლება რაღაცები არ ხდება ისე მე როგორც მინდა, მაგრამ დასაწუწუნებელიც ბევრი არაფერი მაქვს... 

პ.ს ხანდახან ერთი გულიანი ტირილი შველის ბევრ რამეს, მაგრამ დღეს ვერა, მაგრად წვიმს და მაგისი დრო არაა! :) 

წავედი ახლა, იქნებ დამეძინოს, მომავალ წაკითხვამდე, 

კიწი 

#სამსახურშიდაწერილიამბები #მეძინება

ჩემი შეფის ოთახის კარი ყოველთვის ღიაა, ეტყობა სადღაც წაიკითხა რომ კარგი ბოსები ეგრე იქცევიანო. არვიცი რატომ, მაგრამ ისეთი ტიპია(30 წლისაა და უკვე მარკეტინგის უდიდესი დეპარტამენტის შეფია) მაგის ოთახის კარს რომ ვუყურებ ეგრე მგონია.  კიდევ ნამცხვრები მოაქვსხოლმე სამსახურში და ჩვენთვის სალათის ფოთლები დედამისის ბოსტნიდან. 

მეძინება! მარათლა ძალუან, გუშინ ღამის 4 საათამდე ვერ დავიძინე, უკანასკნელი სიბრძნის კბილი ამომდის და გამაწამა ისე მტკიოდა. ბოლოს წამალი დავლიე და ჩამეძინა, ოღონდ წამალი არ დამალევინო არადა... მაღვიძარა 07:36-ზე მქონდა დაყენებული. ვიფიქრე 8-ზე სამსახურში ვიქნები-მეთქი, ეს გერმანელები თუ მოდიან 7-ზე მე რა?! ზუსტად ამ ლოგიკით, 9ის ნახევარზე რო მოვდივარ-ხოლმე მიყურებენ დიდი თვალებით. სასაილოები არიან, მერე ზუსტად 10 წუთში მომიწია გამზადება, ოღონდ მართლა 10 წუთში. 

აქ, ჩვენთან ცივა, 4 გრაუსი იყო გუშინწინ ღამე, მაგრამ ეს აქ ამდროს არავის უკვირს - ვუთხარი თბილისში ახლა 25 გრადუსია-მეთქი, ისევ დიდი თვალებით მიყურებდნენ, მაგრამ ზამთარში ხომ "ნამდვილი" სიცივეგაქვთო?! კი-მეთქი, მერე მოვუყევი როგორი კარგი ქვეყანა გვაქვს (რომ არ ვუვლით და ერთმანეთზე სულ ვჭორაობთ ეგ არ მითქვამს, თუმცა ჭორაობა აქ რომ იციან ეგეთი უნდა), მოვუყევი, რომ

#მარტივიკითხვები

ყველაზე მეტად მეზიზღება ჩემი მეგობრები რო ცუდ ხასიათზე არიან, აი ვერ ვიტან, მართლა, უზომოდ მოქმედებს, იმაზე მეტად მოქმედებს ჩემზე ვიდრე ახალგაღვიძებულზე მზისარდანახვა და ვინც კაგად მიცნობს იცის ჩემთვის მზიანი ამინდი რასაც ნიშნავს.

თუმცა რაღაცნაირად მაგასაც მივეჩვიე, ჩამოფარებული მუქი ჟალუზის თუ ფარდის გადამკიდე... 

ამას კი ვერ ვეჩვევი, არ ვიცი როგორ შეიძლება სხვისი ცუდი ხასიათი ადამიან ესე გაწუხებდეს.

მახსოვს აბრაამი(რომელის ჩემი ფრანგი მეგობარია, ენის კურსებზე ვიყავით ერთად) ერთხელ რაღაცნაირად ცუდად იყო, აი რო გრძნობ უბრალოდ რო რაღაცნაირად ვერაა ადამიანი, თან ეგეთ დროს 700 რამის კითხვა არ მიყვარსხოლმეზ ისედაც მგონია ხანდახან რომ

მილიარდ კითხვას ვსვამ, მერე კიდე ზოგი მეუბნება რა ცოტას ლაპარაკობო და მეცინებახოლმრ

გულში, რო შეიძლება რამდენსაც მე ვლაპარაკობ მაგას ვინმესთვის ცოტა ლაპარაკი ერქვას. 

ხოდა არვიცი, ესე შემომაწვებახოლმე სხვისი სევდის სევდა. 

რა საინტერესოა ნეტა სხვა ჩემს მეგობრებსაც თუ აქვთ ეგეთი განცდა ჩემს მიმართ? 

მგონია ორს, ან ჰა ჰა მაქსიმუმ ოთხს. 

მარა ჩვეულებრივი ამბავია, იმიტომ

არ მიკითხავს რომ მიმაჩნია რომ უნდა ჰქონდეთ. 

უბრალოდ დამაინტერესა, მარა არის-ხოლმე, რაღაცნაირად, ჩვენს ცხოვრებაში პასუხგაუცემელი საინტერესო კითხვები,

#საზღვრებსიქით

“I am going to make everything around me beautiful - that will be my life.”

დღეს 6 ოქტომბერია, სამსახურში nვარ და საქმე აღარ მაქვს, არა, კი მაქვს, მაგრამ სამუშაო დღის დამთავრებამდე 40 წუთით ადრე რომ უნდა გააკეთო ეგეთი არა. 

6 ოქტომბერია, ხო, უკვე ოქტომბერია და გერმანიაში ვარ, 3 თვით, პრაქტიკაზე PR-ის და მარკეტინგის დპარტამენტში, სიმართლე რომ ითქვას ვერც კი ვიოცნებებდი... :) მაგრამ დღეს იმხელა ოცნებას შევეჭიდე...:) რომელზე ოცნებასაც ვერ ვბედავ ჯერ, მერე ვნახოთ... 

საერთოდ იცი რაარის ცუდი?! რაც ბლოგზე წინასწარ დავწერებარაფერი აღარ ამიხდა, არ მინდა რომ მჯეროდეს, მართლა არ მინდა! ძალიან თან! (ახლა ფურცელზე ვწერ და იმდენი ხანია აღარ დამიწერია ხელი მტკივა) 

ხოდა დღეიდან აღარ მჯერა მაგის, პატარა გოგო მელანია უნდა ჩამლვიდეს ჩემთან, ახლა ვგეგმავთ, ხოდა ჩამოვა, აუცილებლად ჩამოვა, მიუხედავად იმისა რომ ჩემს დღიურში წინასწარ ჩავწერე და ამის მერე ყველაფერი ამიხდება რასაც აქ დავწერ! 

რაღაცნაირად ვერ ჩამოვყალიბდი ვეგუები თუ არა აქ ცხოვრებას, ამ ჩემს პატარა სახლუკაში თავს უცხოდ ვგრძნობხოლმე. როტენბურგში ვიყავი (სადაც შარშან ვცხოვრობდი), იქ კარგი იყო, ჩემი მეგობრებიც ვნახე და ქართულ-ფრანგულ-რუსული მშვენიერი საღამო გამოგვივიდა, გერმანულად :))) Tübingen-ში, Ribingurumu-ში ვიყავით (რომელიც იაპონურად Leaving-room-ს ნიშნავს) , ხო, 4 წელი ვსწავლობდი სკოლაში იაპონურს მაგრამ ბევრი აღარაფერი ვიცი, კიარადა აღარაფერი მახსოვს. 

40 წუთი დარჩა სამუშაო დღის დასასრულამდე, არ მიყვარს ესეთი დღეები, მუშაობის ბოლო საათებს რომ ვითვლი-ხოლმე და ისე მადლიბელი ვარ რომ ესეთი დღეები იშვიათობაა ჩემს ცხოვრებაში - hoffe bleibt so.