და გაისმა ბოლო ზარი სკოლის შენობაში, სცენაზე გული ამიჩუყდა(ასეთ ძნელადმტირალ ადამიანს როგორიც მე ვარ, იშვიათი "სიამოვნებაა" ჩემი ცრემლების ნახვა),
ცოტა წავიტირესავით, რო მაწყნარებდნენ უფრო მეტირებოდა, მაგანაც ჩაიარა და აპარატმომარჯვებული ბავშვები წავედით ექსკურსიაზე, ძალიან კარგი იყო, არ გავჩერებულვართ მთელი ღამე, მეორე დღეს გათიშულები დავბრუნდით თბილისში, შრვეცადე ავყოლოდი ჩვეულ რიტმს, თუმცა ძილი მართმევდა თავს, მაინც არ შევეგუე, ვიფხიზლე ბოლომდე...
გუშინ ჩამოვედი მეორე ექსკურსიიდან, უამრავი ლამაზი და კარგი შეგრძნებით დატვირთული, მერე ისიც ვნახე, მივხვდი რომ ძალიან მომნატრებია, მშვიდად და ბედნიერად ვგრძნობ მასთან თავს... :* მოკლედ თბილისში არ ვიყავი, ამიტომაც არ ვჩანდი ცოტა ხანს ;;)
დღეს ისევ მასწავლებლები, ცოტათი ვიღლები უკვე, მაგრამ ვუძლებ, არაუშავს, კარგია ყველაფერი გართობა, მეგობრები...
მაგრამ ცოტა ხანია შემცირებული დოზით მიწევს ამ სიამოვნების მიღება.
არაუშავს, ყველაფერი კარგად იქნება და დავისვენებ მერე.
ახლა წავედი, ვიმეცადინებ.
მეტი წერის თავი არ მაქვს მაინც გათიშული ვარ :))
მომავალ წაკითხვამდე : კიწი :*
აუ ჩვენ ბავშვებმა ბევრი ვიფიქრეთ სკოლაში, როგორ გაგვეკეთებინა ყველაზე განსხვავებული ბოლო ზარი, ვიფიქრეთ, ვილაპარაკეთ, ვიყვირეთ, ვიწივლეთ, ვიკივლეთ, ერთმანეთს დავცხეთ და სულ აღარ გავაკეთეთ, სამაგიეროდ ზოოპარკი დავიმხეთ თავზე, ოღონდ მაშინ მართლა ზოოპარკი იყო :))))
ReplyDeleteწარმატებები ეროვნულებზე!
ჩვენებმაც ბევრი ვიფიქრეთ და მართლა ძალიან ძალიან მაგარი და 2გინალური გამოვიდა (იმიტო არ ვამბობ რო ჩემი კლასი იყო) :))) ყველამ აღნიშნა და ისეთ განცდებში ვიყავით ბავშვები რომ რავიციი :))
ReplyDeleteმაადლობ კეთილი სურვილებისთვის :>