ამჯერად...

და რა მაქვს სათქმელი? ღამის პირველი საათია და ყველაფერი გეეენიალურადაა! სამოსელი 1-ელი ვისაც აქვს წაითხული მიხვდება, როგორ გენიალურობაშიცაა საქმე. ხვალ მაქვს დიპლომის პრე-დაცვა, მარტო 4 ბავშვი ვართ ვისაც დამთავრებული გვაქს სადიპლომო, მე მადლობებიც მივიღე, ამითი ამაყი ვარ ^^ ესეთი კარგი და საინტერესო თემა დიდი ხანია არ წამიკითხავსო, მითხრა ლექტორმა, უუ თან როგორმა ლექტორმა!;)) ხოდა ვნერვიულობ ცოტას მგონი, რაღაცნაირად მინდა რო კარგად გამოვიყურებოდე ხვალ, და როცა ეგ ყველაზე მეტად მინდა მაშინ არ გამომდისხოლმე, ასე მგონია :)) ვიფიქრე ჩემ

შემაწუხა! ))

იცი რისი "მეშინია" და რას ვფირობ-ხოლმე? აი ადამიანები რომ იცვლებიან... აი რაღაცნაირად იცვლებიან უცბად, მშვიდად, თავისთვის, შენგანდამოუკიდებლად. შენთვის ძალიან ახლობელი ადამიანები, იცვლიან დამოკიდებულებებს, ფიქრებს, მანერებს, ჩვევებს, "საჭორაო" თემებს, იცვლიან ალბათ ისე, თვითონაც ვერ ხვდებიან. როგორ არ მიყვარსხოლმე ეგ გრძნობა, რაღაცნაირად სიცარიელეს რო გიტოვებს მუცელშ და მაგ სიცარიელის შევსება მარტო იმათ რო შეუძლიათ. იცვლებიან, ცვლილებები თითქმის ყოველთვის კარგია, თუმცა ასეთი ცვლილება კარგს რიცხვში არ შედის... ეხა ვფიქრობ, მე აი ესე ყველას მიმართ თუ მეცვლება ერთიანად დამოკიდებულებები?:) არვიცი, ალბათ არა, ან უბრალოდ მე მგონია რო არა. ხანდახან ვფიქრობ რო ზოგადად ადამიანები ძალიან მიყვარს, ზედმეტადაც. ყველაზე მე შემტკივახოლმე გული და მერე მაგაზე 'ნერვები მეშლება'
კიდე ბევრი რამე იყო რისი თქმაც მინდოდა, მაგრამ, როგორც ყოველთვის 'ფეისბუქმა' გამაწყვეტინა აზრი, ოხხ! ეს სოციალური მედია:)))
წავედი, წავედი

მომავალ წაკითხვამდე, კიწი.

გაზაფხულის მეორე თვეც დადგაო... :)

ცოტ-ცოტა ყველაფერი ერთად ალბათ...
დავიღალე, მარა რაღაც დიპლომის წერის "ხოდზე" კი მოვედი (აქ დავაკაკუნოთ 3-ჯერ))
მინდა და სვე ნე ბა! დავიღალე და უკვე მგონია რო ვეღარ მოვრჩები ამის წერას ვერასოდეს, გადასასწორებელი მაქვს მილიარდი რაღაც, მაგრამ არაუშავს.
წავედი, გავაგრძელე, ისე შემოვიხედე ^^
წარმატებები მე :3
კიწი