შეიძლება ითქვას რომ კარგი ცხოვრება მაქვს, მეგობრებიც კარგი მყავს, დახურულ ჩვენებებზეც დავდივარ და ბევრსაც ვმოგზაურობ, მართალია ბოლო პუნქტი საკმაოდ წვალების ხარჯზე, მაგრამ აბა ისე როგორ? არც ჯანმრთელობას აღარ ვუჩივი დიდად, მითუმეტეს რაც ვიზის ამბები მოვაგვარე, ვალერიანიც აღარ დამილევია.
ვერ ვიტყვი რომ ბედნიერი არ ვარ, მაგრამ იმის თქმაც არაა იოლი რო უბედნიერესი ვარ. კარგი იყო ადრე, იდიოტობებითაც კი შემეძლო ბედნიერი ვყოფილიყავი, ეხა კიდე ვცდილობ ეგ ვისწავლო.
ზეგ მივდივარ, ზეგ, რა მალე! ეხა მარშუტკიდან ვწერ და აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ მატარებლიდან წერა ბევრად კომფორტულია, ამერყა თავი ))
ხოდა რას ვამბობდი? ზეგ მივდივარ მეთქი, ისე მივდივარ რომ ბევრი კარგი მეგობრის ნახვა ვერ მოვასწარი. მარა თავს იმითი ვიმშვიდებ, რომ მხოლოდ სამ თვიანი ახალი ცხოვრებ იწყება, თან მიხარია 3 თვე რო წავალ მარტო, თან მაგუსტრატურაზეც მწყდება გული...
ხოდა მოკლედ ესე, საცობები რატოა სულ რატო?! თავი ძაან ამტკივდა თორე დავწერდი კიდე.
გკოცნით
კიწი 
