როგორ ვერ ვიტან ჩემში იმ გრძნობას რომელიც 5 წუთში მავიწყვებს წყენას და ხშირად სრულიად უმიზეზოდ მიმართავს ჩემს სინდისს, რის შემდეგაც ძალიან ცუდდ ვგრძნობ თავს, ჩემთვის ჩუმად ვტირი, მაგრამ მაინც ვცდილობ დავიწყნარო ნერვები და არაფერი შევიმჩნიო.
თუმცა იმდენდ ჯიუტი ვარ რო როცა ხვდებიან რო დამნაშავენი არიან და შესარიგებლად მოდიან არ ვურიგდები, თუმცა უფრო არ კიარა ვერ!
მერე ისევ ამის გამო 323498601264 ამდენჯერ უფრო ცუდაად ვგრძნობ თავს, ხანდახან ამ სიჯიუტესაც ვერ ვიტან, მაგრამ ეს ხანდახან.
ვერც იმას ვიტან რო მათი ბოდიშების მერე გული მიჩუყდება დაა ყელში რაღაც მეჩხირება ბურთივით...
და მაშინვე ვპატიობ, თუმცა მათ დასანახავად თორე, 5 წუთის მერე უკვე ყოველთვის ნაპატიები მაქვს ყველაფერი.
ხო ყველაფერი რაც არ უნდა მაწყენინონ, თუ ეს ადამიანი უბრალოდ მეგობარია ან თუნდაც შეყვარებული და ისეთი რაღაც მაწყენინა რაც წესით უპატიებელია, მე მაინც ვპატიობ და თავის გზაზე ვუშვებ... შემდეგ კი აღარანაირი შეხება აღარ მაქვს მაასთან, თუმცა მხოლოდ 1 შემთხვევა მახსენდება ასეთი და იმედია კიდევ არაფერი მსგავსი არ მიემატება ჩემს მოგონებებს.
მოკლედ ოო რაა, მაგრამ ეგეთი ვარ და ვერაფერს ვიზამ, თუმცა დიდად არც მაქვს სურვილი რო შევიცვალო :)
No comments:
Post a Comment