რუსეთი თავზე გვაზის და დედას გვიტყნავს, ძალიან მშვიდად თან, გული მერევა ამ ყველაფერზე.
ამასთან ერთად ბვერლინი ისე მენატრება სული მტკივა.
თავისი ვაიბით, ზაფხულზე ტბებით წასვლებით და სიხარულებით.
ჩემი ავოკადოს ხით, რომელიც შვილივით გამოვზარდე და იქ დარჩა.
არვიცი, აღარ მინდა აქ რო ვუყურებ რაც ხდება და როგორი უთავმოყვარეო ხალხის გარემოცვაში ვარ, რეგალიებით რო იწონებენ თავს და "აი იცი მე ვინ ვარ?" აი მაგეებით.
