Fact : we are what we believe ourselves to be

ზოგი ადამიანი რა ძლიერია მიკვირს, მაგალითად ჩემი დეაკო, შვილი ცუდად ყავს, იცის რომ შეიძლება ვერასდროს დაინახოს, თვითანოც ცუდად არის ჯანმრთელობის მხრივ, მაგრამ მაინც სულ იღიმის, ერთს არ დაიწუწუნებს, არც კი გაგრძობინებს... თუ არ იცი ვერც მიხვდები რო რამე პრობლემა აქვს. როგორ მეცოდება, მეტირება ხოლმე რო ვუურებ, ყველაზე გასაკვირი რა არის იცი? მისი შვილი, ბავშვი რომელიც ჯერ წესიერად ვერ აღიქვამს სამყაროს, რამდენჯერაც არ მოვეფერე იცინის, სულ მიცინის, ისეთი საყვარელია და უმწეო.
ძალიან ვაფასებ ეგეთ ადამიანებს, მაინც არ ნებდება, ყურები არ აქვს ჩამოყრილი, "ახალი ოჯახის" წევრების ნათქვამს შეძლებისდაგვარად არ აქცევს ყურადღებას, ახლა ვათვალიერებდი ფოტოებს და ვფიქრობდი, ალბათ რა ცუდადაა როცა თავის თავთან მარტო რჩება, თუნდაც ძილის წინ ხომ ყოველთვის არის ის პატარა წამი როცა სულ მარტოები ვართ?! ძალიან ყოჩაღი გოგოა, უთბილესი და უსაყვარლესი... მართლა ღმერთს ვთხოვ რო თავის პატარასთან ერთად ბედნიერი იყოს. ალბათ რა ძნელია როცა სხვისი ჯანმრთელი შვილების გვერდზე შენი მაინც იჩაგრება, მშოლისთვის მაგაზე საშინელება რა უნდა იყოს?!
იმიტო დავწერე ალბათ აქ ეს ყველაფერი რო ახლა თითქმის ღამის სამი საათია, უცებ ჩავფიქრდი, არც არავინ მყავს ახლოს რო გავუზიარო, მაგრამ რომც მყოლოდა არამგონია ასე გამომეხატა...
ძალიან მინდა რომ ბოროტი ადამიანები არ არსებობდნენ და ყველანი ბედნიერები ვიყოთ.
ხანდახან ვრწმუნდები რომ არ ვაფასებთ იმას რაც გვაქვს ან რანიც ვართ...
ისე ამ ბოლო დროს მეზარებახოლმე წერა, მინდა მაგრამ მეზარება რაღაცნაირად, სულ დაკავებული ვარ ალბათ და ვიცლები დღის მანძილზე.
პ.ს თეატრალურში გადავედი "არტ მენეჯმენტზე" და music box-ზე ამიყვანეს სტაჟიორად, 2 გადაცემა ჩავწერე უკვე, დღეს ტივიში ვყოფილვარ და ვერ ვნახე, არაუშავს
წავედი ახლა, ხვალ 12ზე მაქვს ლექციები
გკოცნით, კიწი :*